Benim işte o. Günde 3 vesait kullanan biri olduğum halde - ki bunu sık sık dile getirmeyi seviyorum- hala alışamadım. Yani o toplu taşıma araçlarında, üstüme bile çıksalar kendi kendime konuşuyorum ancak.
Geçen gün sırtıma çıkan bi kadın için tüm cesaretimi toplayıp söyledim ama. (Belim incinmeseydi onu da söyleyemezdim.)
- "Pardon dedim, çok afedersiniz, şöyle biraz daha diğer tarafa dönerseniz ikimiz de rahat ederiz aslında. Belim çok ağrıdı da". (duygu sömürüsü içindi bu cümle)
- "Kusura bakmayın" dedi kadın ve sırtıma abanmaktan vazgeçti.
Değil tabi. Yurdumda kerameti kendinden menkul kişilerin sayısı ölesiye fazlayken, böyle bir diyaloğun yaşanması olanaksız yani. Şöyle devam etti(k)
-"Ben bilerek yaptım, özellikle sizin sırtınıza abanmak istedim." (esprili olmaya çalışıyo ama kabahatini de biliyo yani)
Otobüste tanıştığı 2 andavallı - ah bu kelime tam onları tanımlamak için var- bu söylediğine güldüler ağızlarını aça aça.
-"hmm.. peki." dedim ben de, ahmak olmadığım için gülmedim ama.
Ben çaresiz, artık aldım yükü sırtıma, kabullendim yani gidiyorum. Ama kadın durdu ve devam etti :
-"Sizin benden buradan gitmemi istemeniz, metrobüs sizin olmadığı için haksız bir talep oluyor ve dolayısıyla siz, sizin olmayan bir şey için hak talep etmiş oluyorsunuz. Böyle bir şey talep edemezsiniz benden"
-(oha. özellikle mi seçtin selin bunu ya.) "Özür dilerim, siz beni yanlış anladınız ben size gidin demedim diğer tarafa dönerseniz eğ..."
- "Dönemem. Neden rahatsız oldunuz hı ?"
-"Yok,.. ben .. rahatsız olma.. "(hemen de çark ederim.)
-"Kıçımda diken vardı da o mu battı hı ?
( oww seviye düştü selin. kaç selin kaç.)
-"şey, tamam.. bi şey demedim varsayın.."
bazı durumlarda kavgacı olmak işe yarar. yani ona o anda hırlayan bi ses tonuyla "ULAN KADIN ÖNCE Bİ NE DEMEK İSTEDİĞİMİ ANLA SONRA YAP DEMAGOJİNİ." cümlesiyle başlayan şeyler söyleseydim eminim eve gelene kadar benim değil, onun sinirleri bozulacaktı. nasıl-kavga-edilir konusunda henüz başlangıç seviyesinde bile olmadığımı düşünüp halime üzüldüm. kimin üzerinde staj yapacağım konusunda düşüncelerdeyim şu ara.
Sonra yurdumun anlayışlı erkeklerinden biri, benim ne kadar zor durumda kaldığımı görmüş olacak ki - ah erkekleri seviyorum- bana yerini verdi. Önce "yok teşekkür ederim" diyerek nazımı yaptım, sonra oturdum tabii.
ve kadın... son durağa gelene kadar konuşmaya devam etti. benim onun kardeşi olduğumu, ama benim onun hakkını gasp etmek isteyerek günaha girdiğimi, yüce rabbinin her şeyin hesabını öbür dünyada soracağını, o zaman ne hesap vereceğimi merak ettiğini, hepimizin kardeş olduğunu, şimdiki gençlerin özelliklerini... anlattı da anlattı...ben de kitabımı açarak, hiçbir cümleyi anlamadan okudum. 15 sayfa okumuşum.
Öğrendim ki, kadın dünya kardeşlik vakfı diye bir vakfın üyesiymiş. Evet, ironik farkındayım. Öyle bir vakıftan haberim yok ama üyelerine otobüsteki herkesle saçma sapan bir şekilde tanışıp onlar inene kadar konuşup onlar inerken arkalarından "sevgiyle kal kardeşim" demeleri tembih ediliyor diye tahmin ediyorum. evet evet aynen o ses tonuyla
-"sevgiyle kaaaaal"
Tabi ondan da bazı şeyler öğrendim. Metrobüste otururken karşınızda-oturan-biriyle-sohbete-nasıl-başlarsınız mesela.
Şöyle :
- İnsan, böyle, karşılıklı otururken gözlerini kaçırıyor değil mi? Ne komik ve tuhaf. Sizin benim karşımda oturmanızın bir nedeni var belki de? Hiç böyle düşündünüz mü? Enerjimiz yayılıyor çünkü, bendeki enerji size geçiyor.
İşe yarıyor. Deneyin.
Tüm bunlar bir yana da, uzun zaman sonra ilk defa birine kötü bi şey olmasını istedim. Hani dedim, şu kadın şu anda konuşurken böyle dili kıvrılıverse boğazına yapışsa da yüzü morarak ölse ben de onu izlesem. Çok istedim bunu, üzgünüm.
Eve gelene kadar ben de, bazı yaşlıların ne kadar itici olduğunu, neden hala yaşıyor olduklarını falan düşündüm. Nefret duygusunu ilk kez böylesine yoğun yaşadım kısaca. bir de "yeni neslin gözünü seveyim, en azından çeneleri düşük değil diyerek" yeni neslin gözünü sevdim.
Sonra babam, "Anormal insanların yaptığı hareketler için kendini üzersen, çok üzülürsün." diyerek ihtiyaç duyduğum nasihati verdi.
Ve hayatımda anormal insanlar için yeni bi kategori açarak onları orada değerlendirmeye tabi tutmaya, böylece onları normal insanlar gibi algılayamayacağımdan ötürü çok da üzülmemeye karar verdim.
Bu blog, metrobüs anılarım için falan değildi kuşkusuz. Ama elimde olmadan paylaşmak istiyorum. Bilin, görün siz de ya, en azından hazırlıklı olursunuz; hani benim gibi son cümleniz "bi şey söylemedim varsayın" olmaz da, "Allah sıralı ölüm versin ve ilk sırada siz olun" falan olur belki. Böylece eve gelene kadar "keşke böyle böyle deseydim" minvalinde ilerleyen, bir sürü gerçekleşmemiş senaryo yazmazsınız.
Bundan başka, ben iyiyim. Ben iyiyim iyi olmasına ama insanlar kötü.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder