ölmedik ama naber?

şehir dışında yaşıyoruz aslında biz.
neresi desem ki buralar için... beylikdüzü değil, büyükçekmece değil... ama aralarında bir yer. uzak yani İstanbul'a.

buraya alışmak için bayaa çaba sarfettik. kaldı ki neredeyse 3 sene oldu ama hala çoğu ihtiyacımız için avcılara gidiyoruz.

her hafta sonu mesela. mutlaka.

hatta ilk geldiğimizde bize kahvaltıya misafir falan gelicekse ekmeği onlara ısmarlıyoduk. "buranın ekmekleri kötü" diye. ama gerçekten bak. fırın yoktu ilk taşındığımızda buraya. marketten alıyoduk ekmeği. o yüzden teyzemlere falan oradan getirin ekmeği diyoduk.

sonra gelen ekmekler için "ooo kızıım enişteniz size şehirden ekmek getirmiiiş" diye babamın geyiğini dinliyoduk.

şehir, köy geyiği hala devam eder ya.. neyse.

bugün de yine o günlerdendi. avcılara gitmemiz gerekiyo. pelin ehliyetini alalı yıllar olmuş. ben neşeliyim. bahar gelmiş.

"hadi pelin beni avcılara götür arabayla" diyecek kadar içim içime sığmamış.

not olarak şunu söylemekte fayda görüyorum: daha önce pelinin kullandığı arabaya hiç binmedim ve pelin tecrübeli bi sürücü değil -ki bunu ilerleyen satırlarda görüceksiniz-

babamdan o malum izni istedik. babam içine sinmeyerek "peki" dedi "...ama yollardan toplatmayın kendinizi" diye de üstüne basarak tembihledi.

otoparka indik. arabaya bindik. pelin baktım direksiyonu itekliyo, çekiyo çeviriyo falan.
pelin dedim, napıyosun ?
"yaa seliin direksiyon kilidini açmaya çalışıyorum tağaam mııı ? " dedi.
ama tabi ben babamı daha önce o direksiyonu öyle çekelerken görmediğim için yadırgadım.

-tam burada babam aradı-

pelin arabayı çalıştırdı.

-yine burada babam aradı.-
"baba otoparktayız henüz"
"hee tamam, dikkat edin vs vs "

pelin arabayı yerinden çıkartana kadar babam 3 kere daha aradı. yalnız bunu pelinin uzun sürede arabayı otoparktan çıkarmasına mı yorarsınız yoksa babamın arama sıklığına mı bilmiyorum. yorum sizin. ama babam 6. kez aradığında artık hala otoparktayız demeye utandım. "ee çıkıyoz babaa çıktık çıktık" diyerek kapattım.

avcılara gitmekten vazgeçip migrosa gittik. evet. sağ ve salim.

park yeri bulmakta hiç güçlük çekmedik. çünkü iki arabanın arasındaki o daracık yer bizi bekliyordu pusuya yatmış.
"pelin bak yer var burda"
"aa tamam gireyim hemen"
"ama açıktan alman gerekmiyo mu biraz"
...
"doğru" diyerek direksiyonu sola çevirdi ve biz ikimiz pelinin açıktan aldığını düşündük.

biz bu daracık yerde bayaa oyalandık efendim. o kadar oyalandık ki, görevli gelip yardım etti. sağolsun çok iyiydi. "biz de çarpa çarpa öğrendik" dedi. içimize su serpti.

migrosa girdik.
"babamı çağır selin ben gidemicem eve, avcılara falan"
"pelin bak bu çorap daha güzel diil mi peki"
"selin babamı çağır diyorum kaldık burda. eve gitmem lazım benim, ders çalışmam lazım"
"peki pelin, arasınlar söyleriz"

biz babamı falan aramadık efendim.
otoparka, arabaya gittik. o daracık yerden de çıktık.( fon sesi olarak sağ gel pelin, şimdi düzle gibi sesler hayal edin burada)

fakat gelin görün ki, migrosun çıkış kapısındaki yokuştan çıkamadık. arkamızdaki araç çok bekledi ama çok da sabırlıydı.

pelini en son iki eliyle el frenine abanırken hatırlıyorum.
bi de aklımdan "babamı çağıralım bu yokuşu çıkarsın" diye geçtiğini hatırlıyorum.
ah bi de o kokuyu hatırlıyorum. yanık gibi bi kokuydu.

peline kokunun ne olduğunu sordum. "ben yaptım" dedi.
sonra o da korktu...
(ne yaktık biz ? )

sonuna geliyorum hikayemin.

şöyle bi kare;
iki tane kız. arabanın içinde. dörtlüleri yakmış. içeride mustafa ceceli dinliyo. neymiş? babaları gelip onları alıcakmış.

park ettiğimiz yer çok dandikti. bayaa uyarı aldık. ama babam hızır gibi yetişip bizi aldı ordan.

bazen baba olmak çok ilginç.
allahtan kaza falan yapıp aramadınız dedi.
güldü hep.

"yollardan toplatmayın kendinizi" derken aslında ne kadar haklıymış diye düşündüm. ben de güldüm.

hani trafik canavarları var ya. bazen onlar canavar değiller aslında.
bu da kıssadan hisse olsun.